AVISO A LOS GATOS:

He de advertir de los posibles fallos y errores en la Etiquetacion de las entradas.

Perdonarme seguidores de este blog, por la tardanza en subir las entradas, voy remontando XD

martes, 16 de noviembre de 2010

ASFIXIA

Antes tenia un montón de sueños, y ahora lo que tengo es un montón de agobios. Me siento como si me ahogara lentamente, como si me sumergiera en un fango de forma resignada sin poder hacer nada por evitarlo. Desde que era niño siempre me ha gustado pintar, y ya adolescente descubrí que era mi vocación. Esa vocación floreció de forma repentina en mi, como cuando Buda alcanzo la iluminación esa noche bajo la higuera. De forma repentina. Luego esa vocación me fue madurando, y fui bueno ahora que lo miro. Pero ahora es como si se hubiera ido marchitando lentamente y lo que era mi creatividad se asfixiara conmigo. No entiendo nada, y esa es la clave.

Me siento como un hidalgo, un caballero que nació para caballero, para defender al inocente y hacer justicia, como un samurai. Pero llegada la paz, ni los samurais hacen falta, ni los caballeros, toca empolvar la espada. ASi me siento ahora, es como si el arte hubiera muerto, no tiene sentido a día de hoy ser artista, y artista ahora se confunde con espectacularidad. -¡Que arte tiene!- Se le dice a uno cuando hace el bobo y los demás le aplauden. Quise pintar para comunicar algo. Necesito pintar para comunicarme. Y es como una voz ahogada dentro de mi, que se expande pero que en vez de inflar implosiona, y me oprime el cuerpo y arrastra consigo el alma.

Necesito, necesito, necesito... ¿Que es lo que necesito?. Me siento mediocre, inútil, tengo don, pero para algo ya inútil. No encuentro mi hueco y necesito mi espacio.

Hoy he tomado conciencia de que estar en la escuela volviendo a hacer escaparatísmo, podría ser una grandísima perdida de tiempo. Podría tirarme dos años perdiendo el tiempo para luego nada. Por que hoy me he sentido como si hubiera malgastado 7 horas de mi vida. Los profesores ineptos o flojos para la enseñanza, dejándonos divagar sin un rumbo, y la escuela parece estar confirmado que no le importamos nada, estamos para rellenar. Puede que no sea la persona mas avispada, ni la mas meticulosa, pero soy responsable, tengo un gusto que al parecer estoy perdiendo, y soy buena gente, tengo buena fe, y estoy, o estaba, capacitado para trabajar como escaparatista/Visual merchandiser, y realmente me gustaría ganarme la vida con ello mientras me dedico a mi arte.

Vengo tomando conciencia desde hace mucho tiempo, de lo importante que es esa frase, y que razón tiene: "La esperanza es lo ultimo que se pierde". Por que después de perder la esperanza, se pierde la vida. Y es así como me siento ahora, desesperanzado. Y bien ¿Para que vivo? Y bien ¿Para que me molesto? parece ser que en España (es la esperanza que tengo, que esto solo ocurre aquí) tenemos esa moda estúpida de comportarnos como maricas malas y encima creernos lo mejor. Siento frío, y eso que la sangre me hierve.


Tal coma as nubes
que leva o vento,
i agora asombran, i agora alegran
os espacios inmensos do ceo,
así as ideas
loucas que eu teño,
as imaxes de múltiples formas
de estranas feituras, de cores incertos,
agora asombran,
agora acraran,
o fondo sin fondo do meu pensamento.

No hay comentarios: